Dag 1, 19 september: Op naar Pyongyang!
Door: BREB
Blijf op de hoogte en volg Bojan
12 Oktober 2015 | Noord-Korea, Pyongyang
Ik weet niet hoeveel euro ik moet overmaken naar de rekening van John Ewbank (eigenlijk hoor ik geld van hem te krijgen,) maar de dag die ik wist dat zou komen was eindelijk hier.
Geslapen als een roos met slaaptekort ging om 9 uur het wekkertje. Het ontbijt was godzijdank continentaal waardoor dingen me nog vaag herkenbaar voorkwamen. Spulletjes gepakt en nog wat gelezen voor school waarna om 11 uur de (wederom gratis) shuttlebus mij weer naar Beijing Airport zou brengen. Een 9-persoonsbusje heet zo voor de lol, er passen makkelijk 15 mensen in. Deze mensen hebben het allemaal overleefd en de eerste horde van vandaag was genomen. Wat ik niet wist was dat de volgende horde vrij snel zou volgen.
Bij Ryanair mag je alleen nog op de luchthaven inchecken tegen betaling; dat zouden ze bij Air Koryo (de luchtvaartmaatschappij van de DPRK) ook wel in mogen voeren. Elke koffer gaat afzonderlijk door een scanner bij het inchecken en als er een lampje gaat branden dan komt er een veiligheidsbeambte, welke in zijn eentje vier balies tegelijk moet onderhouden, in je koffer kijken of je echt niks raars meeneemt. Ik ben er nog niet achter of dit Chinese of DPRK voorschriften zijn; er was zelfs één man die voor het oog van de security een slok uit zijn fles Sprite moest nemen om te bewijzen dat er niks raars in de fles zat.
Omdat de groep vrij groot is hebben we onze eigen chartervlucht. De lijndienstvlucht van Air Koryo vertrok een uur eerder en ik denk dat de piloot nog steeds sterretjes ziet van alle flitsen die zijn kant op kwamen. Om 14.00 uur is het dan eindelijk aan ons de beurt, vlucht JS 222 staat klaar voor vertrek naar Pyongyang. Het verzoek om aan boord geen foto’s te maken (de eerste van vele regels welke wij en nu ook jullie te horen gaan krijgen) werd veelvuldig genegeerd. Ongeveer anderhalf uur vliegen geeft net genoeg tijd om de 3! Formulieren in te vullen voor de immigratie. 1 gezondheidsverklaring, 1 immigratieformulier (paspoortcontrole) en 1 douaneformulier waarover later meer.
Vlak voor de landing moesten de tafeltjes omhoog en de stoelen rechtop, alles normaal. De window-blinds (die dingetjes voor de raampjes) moesten naar beneden. Alleen aan de linkerkant. Vreemd…
De speculatie wil dat het of om een nieuw raketplatform zou gaan, of iets anders. Er kwam namelijk twee minuten na ons een vrijwel leeg toestel binnen. Het gerucht gaat dat de Grote Leider of een andere hoge functionaris daarin zat en dat men wilde voorkomen dat wij dat zouden zien. Wat gezien de overvliegende Tupolevs van het leger geen gekke gedachte is, aangezien men niet vaak tot nooit een militair toestel heeft gezien op eerdere reizen.
Daar sta je dan (ja ja, sorry John Ewbank, nogmaals.) De eerste stapjes op Noord-Koreaans grondgebied. Door de gezondheidsscanner, door de paspoortcontrole (dat ging snel, wel leuk dat 'ie per se moest weten dat ik in Liddelkelk werk) en dan de koffer halen.
Was de koffer er eenmaal, dan kwam formulier 3 in beeld. Daar vulde je in wat je kwam doen, waarom en vooral ook wat je allemaal bij je hebt. Hier moet je bagage namelijk ook als je het land inkomt uitgebreid gecontroleerd worden. Eerst nemen ze je paspoort en je mobiele telefoon in. Vervolgens moet je je elektronica apart aanbieden. Voor mij betekende dat, 1 laptop, 2 camera’s. 1 iPod en heel wat opladers. Kut, bleek dat ik mijn USB nog niet tevoorschijn had gehaald. Dit krijg je allemaal redelijk snel terug, alhoewel men eerst wilde weten en zien dat ik op mijn laptop geen films had staan. De twee dingen die het meeste aandacht kregen waren mijn boeken en mijn zonnebril. Huh? Jep, ze willen zeker weten dat je geen anti-DPRK propaganda het land in brengt, wat hun goed recht is. Ik ben hier te gast dus laat ik mij dan ook zo opstellen. Anyway, toen men zag dat ik alleen maar budgetlijnen en balansen in mijn boek heb staan kon ik door. De zonnebril zag er misschien te futuristisch uit? De beambte wilde weten of het geen spy-glasses waren.
Als je dit allemaal doorstaat kom je in een moderne aankomsthal waar de gidsen je al op staan te wachten. Wij zijn in onze groep met een man of 30, dus dat betekent 3 gidsen. Miss Yu is de hoofdgids. Als u dit leest, ik Miss Yu nu al, ghehehehe.
Opschieten, de bus naar Pyongyang vertrekt bijna. Veel te grote randwegen voor het verkeersaanbod, maar het goede nieuws is dat we gewoon foto’s mochten maken. Er zijn echter een aantal regels.
1. Absoluut GEEN foto’s van militair personeel of militaire goederen.
2. De locals pas fotograferen als je hun toestemming hebt gevraagd (dat is wel logisch.)
3. De grote leiders alleen op de foto zetten als je hun beeltenissen in zijn geheel in beeld kan brengen. Dus als het een standbeeld is zet je heel het beeld op foto, niet een deel ervan.
Zo ook met de krant of een tijdschrift. Als de grote leider in de krant staat afgebeeld mag je zijn beeltenis niet vouwen. Het vrouwtje van de kiosk in ons hotel bleek hier erg vaardig in. Het hotel mag er ook best zijn, het Yanggakdo hotel op een eilandje bij de Taeddong rivier als ik me niet vergis. De 4 sterren verdient het misschien niet, maar er is weinig op aan te merken. Ik bevind mij in kamer 4 van de 33e verdieping. Er zijn in totaal 47 verdiepingen dus er passen best wat mensen in. Dan te bedenken dat we hier alleen zitten omdat het Koryo hotel vol is. Wel opmerkelijk is dat de lift niet stopt op de 5e verdieping en dat het trappenhuis daar ook gebarricadeerd is. Tijd voor speculatie!
Een vlaggetje van de DPRK kost trouwens ruim 3 euro en een flesje water doet het voor 25 cent. Het welkomstdiner was erg fijn, met een uitgebreid buffet en het eerste biertje ging er ook prima in.
Overigens zijn we nog wel gestopt bij het Noord-Koreaanse equivalent van de Arc de Triomphe. Dit exemplaar is trouwens 3 meter hoger dan zijn Franse broertje en staat er ter herinnering aan de strijd die geleverd is door de 1ste grote leider, president Kim Il Sung, onder andere tegen de Japanners.
Wat mij opvalt is dat iedereen enorm vriendelijk is en het lijkt allemaal oprecht, dus ik denk niet dat angst de hoofdcomponent is. Voor nu dan.
Morgen vroeg weer op (06.15, dus waag dit geen vakantie te noemen!) om op pad te gaan naar Kaesong DMZ, de grens. Misschien is dat het moment waarop ik al mijn Samsung-apparaten naar de overkant moet gooien, ik zie het wel.
Voor nu, aju paraplu!
Geslapen als een roos met slaaptekort ging om 9 uur het wekkertje. Het ontbijt was godzijdank continentaal waardoor dingen me nog vaag herkenbaar voorkwamen. Spulletjes gepakt en nog wat gelezen voor school waarna om 11 uur de (wederom gratis) shuttlebus mij weer naar Beijing Airport zou brengen. Een 9-persoonsbusje heet zo voor de lol, er passen makkelijk 15 mensen in. Deze mensen hebben het allemaal overleefd en de eerste horde van vandaag was genomen. Wat ik niet wist was dat de volgende horde vrij snel zou volgen.
Bij Ryanair mag je alleen nog op de luchthaven inchecken tegen betaling; dat zouden ze bij Air Koryo (de luchtvaartmaatschappij van de DPRK) ook wel in mogen voeren. Elke koffer gaat afzonderlijk door een scanner bij het inchecken en als er een lampje gaat branden dan komt er een veiligheidsbeambte, welke in zijn eentje vier balies tegelijk moet onderhouden, in je koffer kijken of je echt niks raars meeneemt. Ik ben er nog niet achter of dit Chinese of DPRK voorschriften zijn; er was zelfs één man die voor het oog van de security een slok uit zijn fles Sprite moest nemen om te bewijzen dat er niks raars in de fles zat.
Omdat de groep vrij groot is hebben we onze eigen chartervlucht. De lijndienstvlucht van Air Koryo vertrok een uur eerder en ik denk dat de piloot nog steeds sterretjes ziet van alle flitsen die zijn kant op kwamen. Om 14.00 uur is het dan eindelijk aan ons de beurt, vlucht JS 222 staat klaar voor vertrek naar Pyongyang. Het verzoek om aan boord geen foto’s te maken (de eerste van vele regels welke wij en nu ook jullie te horen gaan krijgen) werd veelvuldig genegeerd. Ongeveer anderhalf uur vliegen geeft net genoeg tijd om de 3! Formulieren in te vullen voor de immigratie. 1 gezondheidsverklaring, 1 immigratieformulier (paspoortcontrole) en 1 douaneformulier waarover later meer.
Vlak voor de landing moesten de tafeltjes omhoog en de stoelen rechtop, alles normaal. De window-blinds (die dingetjes voor de raampjes) moesten naar beneden. Alleen aan de linkerkant. Vreemd…
De speculatie wil dat het of om een nieuw raketplatform zou gaan, of iets anders. Er kwam namelijk twee minuten na ons een vrijwel leeg toestel binnen. Het gerucht gaat dat de Grote Leider of een andere hoge functionaris daarin zat en dat men wilde voorkomen dat wij dat zouden zien. Wat gezien de overvliegende Tupolevs van het leger geen gekke gedachte is, aangezien men niet vaak tot nooit een militair toestel heeft gezien op eerdere reizen.
Daar sta je dan (ja ja, sorry John Ewbank, nogmaals.) De eerste stapjes op Noord-Koreaans grondgebied. Door de gezondheidsscanner, door de paspoortcontrole (dat ging snel, wel leuk dat 'ie per se moest weten dat ik in Liddelkelk werk) en dan de koffer halen.
Was de koffer er eenmaal, dan kwam formulier 3 in beeld. Daar vulde je in wat je kwam doen, waarom en vooral ook wat je allemaal bij je hebt. Hier moet je bagage namelijk ook als je het land inkomt uitgebreid gecontroleerd worden. Eerst nemen ze je paspoort en je mobiele telefoon in. Vervolgens moet je je elektronica apart aanbieden. Voor mij betekende dat, 1 laptop, 2 camera’s. 1 iPod en heel wat opladers. Kut, bleek dat ik mijn USB nog niet tevoorschijn had gehaald. Dit krijg je allemaal redelijk snel terug, alhoewel men eerst wilde weten en zien dat ik op mijn laptop geen films had staan. De twee dingen die het meeste aandacht kregen waren mijn boeken en mijn zonnebril. Huh? Jep, ze willen zeker weten dat je geen anti-DPRK propaganda het land in brengt, wat hun goed recht is. Ik ben hier te gast dus laat ik mij dan ook zo opstellen. Anyway, toen men zag dat ik alleen maar budgetlijnen en balansen in mijn boek heb staan kon ik door. De zonnebril zag er misschien te futuristisch uit? De beambte wilde weten of het geen spy-glasses waren.
Als je dit allemaal doorstaat kom je in een moderne aankomsthal waar de gidsen je al op staan te wachten. Wij zijn in onze groep met een man of 30, dus dat betekent 3 gidsen. Miss Yu is de hoofdgids. Als u dit leest, ik Miss Yu nu al, ghehehehe.
Opschieten, de bus naar Pyongyang vertrekt bijna. Veel te grote randwegen voor het verkeersaanbod, maar het goede nieuws is dat we gewoon foto’s mochten maken. Er zijn echter een aantal regels.
1. Absoluut GEEN foto’s van militair personeel of militaire goederen.
2. De locals pas fotograferen als je hun toestemming hebt gevraagd (dat is wel logisch.)
3. De grote leiders alleen op de foto zetten als je hun beeltenissen in zijn geheel in beeld kan brengen. Dus als het een standbeeld is zet je heel het beeld op foto, niet een deel ervan.
Zo ook met de krant of een tijdschrift. Als de grote leider in de krant staat afgebeeld mag je zijn beeltenis niet vouwen. Het vrouwtje van de kiosk in ons hotel bleek hier erg vaardig in. Het hotel mag er ook best zijn, het Yanggakdo hotel op een eilandje bij de Taeddong rivier als ik me niet vergis. De 4 sterren verdient het misschien niet, maar er is weinig op aan te merken. Ik bevind mij in kamer 4 van de 33e verdieping. Er zijn in totaal 47 verdiepingen dus er passen best wat mensen in. Dan te bedenken dat we hier alleen zitten omdat het Koryo hotel vol is. Wel opmerkelijk is dat de lift niet stopt op de 5e verdieping en dat het trappenhuis daar ook gebarricadeerd is. Tijd voor speculatie!
Een vlaggetje van de DPRK kost trouwens ruim 3 euro en een flesje water doet het voor 25 cent. Het welkomstdiner was erg fijn, met een uitgebreid buffet en het eerste biertje ging er ook prima in.
Overigens zijn we nog wel gestopt bij het Noord-Koreaanse equivalent van de Arc de Triomphe. Dit exemplaar is trouwens 3 meter hoger dan zijn Franse broertje en staat er ter herinnering aan de strijd die geleverd is door de 1ste grote leider, president Kim Il Sung, onder andere tegen de Japanners.
Wat mij opvalt is dat iedereen enorm vriendelijk is en het lijkt allemaal oprecht, dus ik denk niet dat angst de hoofdcomponent is. Voor nu dan.
Morgen vroeg weer op (06.15, dus waag dit geen vakantie te noemen!) om op pad te gaan naar Kaesong DMZ, de grens. Misschien is dat het moment waarop ik al mijn Samsung-apparaten naar de overkant moet gooien, ik zie het wel.
Voor nu, aju paraplu!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
