Dag3, 21 sept.: Heb je er ook zo’n (Ilyu)shin-in

Wat mij de afgelopen dagen steeds al opviel en nu wel als waarheid kan worden gezien is het volgende: Nagenoeg elke Noord-Koreaan (vanaf nu ook gewoon Koreaan) draagt op de linkerborst, bij het hart, een soort badge/broche/button. Op deze badge staan de twee eerste g rote leiders afgebeeld: President Kim Il Sung en Generaal Kim Jong Il. Voor ons misschien ongebruikelijk, al is het maar omdat we in Nederland dan elke 4 jaar (of minder) nieuwe badges aan zouden moeten schaffen. (Let’s face it, welke tatta zou dat doen?) Hier des te gebruikelijker om ook op deze manier hun eer te bewijzen aan deze twee mensen die volgens hen veel voor het land betekend hebben. Generaal Kim Jong Il zal vandaag nog een terugkerende rol spelen.

Veel te vroeg weer aan het ontbijt, met het feestje van gisteren nog in het achterhoofd (of eigenlijk in heel het hoofd,) maar goed vliegtuigen wachten niet. Aangekomen op de luchthaven checken we in voor onze vlucht naar Samjiyon van ongeveer een uurtje. De stad zelf krijgen we niet te zien, maar het is een goede uitvalsbasis voor Mt. Paekdu, een heilige berg. De legende gaat namelijk dat Generaal Kim Jong Il het levenslicht heeft gezien aan de voet van deze berg. Ook zouden er andere magische/onverklaarbare krachten over deze berg hangen. Een van deze magische krachten is waarschijnlijk gewoon ‘mobiel netwerk’ aangezien deze berg aan de Chinese grens ligt. Het kratermeer dat er bij hoort wordt zelfs gedeeld met China.

Gelukkig had ik mijn telefoon niet bij me om het gevoel van isolatie nog een beetje te behouden. Dit schrijf ik terwijl ik er net ben achtergekomen dat we ook gewoon BBC World ontvangen op de kamer. Het Noord-Koreaanse journaal was ook net geweest dus dat moet ik ook nog steeds filmen.

Goed, ik dwaal af; filmen was echter wel een belangrijk punt op onze vlucht naar Samjiyon. De een heeft zijn passie iets beter onder controle dan de ander. Zo kan het gebeuren dat je in een toestel terecht komt met een aantal gekkies (lees: voornamelijk Duitsers) die van elk boutje en elke klinknagel een foto moeten maken. Het heen en weer gewandel maakt niet alleen mij, maar ook de stewardessen zichtbaar zenuwachtig. In een land waar foto’s maken al geen normaal onderdeel van het dagelijks leven is wordt het dilemma alsmaar groter.

Sommige leden van de staf hebben er minder moeite mee, er zijn de afgelopen dagen al 4 camera’s ingenomen van mensen die zich niet aan de gemaakte afspraken konden houden. Of ze hun camera uberhaupt terugkrijgen moet ik nog maar zien, maar anders toch zeker een geformatteerd exemplaar.. Dag foto’s!

Gelukkig was er na aankomst ook nog de gelegenheid tot het fotograferen van het toestel, het blijft wel een bijzondere kist. Hierna in wat minder bijzondere busjes gestapt voor de rit naar Mt. Paekdu. Ook dit duurt weer ruim een uur met bijbehorende kwaliteit van de wegen. De rug heeft het maar zwaar.

Halverwege hebben we een lunch uit een doosje. Sushi, schnitzel, salade en salmonella. De kip leek niet erg gaar dus die heb ik links laten liggen. (of was het nou rechts...) Anyway, nadat ik zeker 20 minuten heb geprobeerd een mini-sprinkhaan te fotograferen / te vangen is het tijd om door te rijden.

Eenmaal bij Mt. Paekdu aangekomen is het de bedoeling dat we de kabelbaan nemen. Deze blijkt echter defect te zijn. Of ik dit vervelend vind weet ik niet, het ding zag er nou niet zo heel stabiel uit. Zijn we dan voor helemaal niks gekomen? Nee. Bij hoge uitzondering mogen we met de busjes omhoog rijden, anders was het een kleine 3 kilometer lopen geweest.. Waarom dit een uitzondering is begrijp ik maar al te goed. Het weggetje is misschien geschikt voor een ossenkar, maar zeker niet voor een busje met 30 toeristen erin. Nadat iedereen spontaan religieus is geworden en de nodige gebedjes heeft gepreveld komen we dan toch heelhuids aan, aan de voet van de berg.

Het uitzicht was zelfs te voet de moeite waard geweest. Ongelofelijk dat je dit soort dingen ook in Noord-Korea hebt. Zoiets zullen wij via normale kanalen nooit te zien krijgen. Er was nog een kleine klim mogelijk naar de top, iets wat niet zonder slag of stoot verliep. Natuurlijk is er één punt waarop je het beste uitzicht hebt en iedereen wilde daar geraken. Zo ook ik. Als je mij een beetje kent weet je dat ik soms wat onhandig kan zijn; in combinatie met een loszittende steen levert dat halsbrekende toeren op. Bijna was ik veranderd in een portie Kimchi en/of ‘Honnevlees.’

Na een geslaagde klim en afdaling (de remmen van het busje doen het verrassend goed,) was het tijd om terug te rijden naar Samjiyon via dezelfde route. Ondanks de kwaliteit van de wegen een klein tukje kunnen doen, wat hier absoluut geen overbodige luxe is. Na een heerlijke terugvlucht met hier en daar een waarschuwing vwb fotografie was het tijd om te dineren in Pyongyang.

Het Hot Pot Restaurant is dit keer de plek waar het zich allemaal afspeelt. Heerlijk eten waarbij iedereen zijn eigen wok-/stoompannetje heeft om zijn eigen maaltijd samen te stellen. Daar de kwaliteit van dit stukje werd bepaald door je eigen kookkunsten was het voor sommigen van ons erg prettig dat er ook nog reeds bereide gerechten werden geserveerd. Wederom van perfecte kwaliteit. Heerlijke vis- en groentegerechten allemaal weggespoeld met verwarrend bier.

Onze tafel wilde er namelijk 5 afrekenen (halve liters) waarbij een prijs van 2.50 werd genoemd. Na wat moeizame communicatie bleek dit het totaalbedrag te zijn. Hiep hoi.

Morgen zullen we naar Hamhung vertrekken wat aan de oostkust ligt. Het is weer erg ver rijden, daarom nemen we ook ditmaal het vliegtuig; dit keer blijven we zelfs slapen in het desbetreffende dorp!

Tot lezens!