Dag 2, 20 september: De Noord-Zuidlijn.
Door: BREB
Blijf op de hoogte en volg Bojan
15 Oktober 2015 | Noord-Korea, Kaesong
In tegenstelling tot de Amsterdamse metro is de Noord-Zuidlijn hier wel degelijk een prestigieus iets. Het is het hoofddoel van deze dag, maar gezien de rit die drie uur duurde is er nog veel meer te vertellen.
Als ik Amsterdam op de hak neem, dan mag België natuurlijk niet achterblijven. Waarschijnlijk is Noord-Korea bij advies voor wegenbouw per ongeluk uitgekomen bij onze zuiderburen. Als je hier met een beetje verkeerde auto teveel gas geeft acht ik de kans groot dat je in de rest van de wereld als mislukte raketlancering in het nieuws komt.
Doe dit drie uur achter elkaar, enkele reis, en je hebt een recept voor rugklachten. Ware het niet dat onze chauffeur er een van een bijzonder soort is. Deze man ontwijkt alle kuilen alsof ‘ie ze zelf heeft gegraven.
Een tussenstop bij het Noord-Koreaanse equivalent van het befaamde Brugrestaurant A4 vormde gek genoeg ook een hoogtepunt. Mensen met camera’s die op de snelweg gaan liggen, simpelweg omdat er hoogstens 1 auto per 10 a 20 minuten voorbij komt. Mijlenver kun je turen en fotograferen zonder iets tegen te komen. Het grappige is dat dezelfde mensen die je drinken en prullaria aan proberen te smeren op de heenweg hun waar simpelweg naar de overkant verhuizen voor als je op de terugweg weer stopt.
Nog 1,5 uur voor de boeg. Hoewel het landschap fantastisch is, met veel rijst- en maísvelden, wordt foto’s maken soms lastig. Net op het moment dat dat ene dorpje opdoemt, of die oma met haar os voorbij loopt naderen we een militair checkpoint. Ziet men daar je camera, dan jij hebbe plobreem!
Waar gaan we eigenlijk naar toe vandaag? Zoals de titel al doet vermoeden zijn we onderweg naar de grens met Zuid-Korea. Dit is echter niet hetzelfde als ons vrolijke drielandenpunt. In 1953 is er informeel een einde gekomen aan de Koreaanse oorlog door middel van een wapenstilstand. Een vredesverdrag is echter nooit getekend, waarmee de landen formeel gezien nog steeds in staat van oorlog verkeren. De DMZ (een soort semi-neutrale zone) bij de stad Kaesong, is een komen en gaan van barakken en militairen. Na een bezichtiging van de originele onderhandelingsruimtes van 60 jaar geleden is het tijd om met de bus naar de daadwerkelijke grens te rijden.
Twee gebouwen, recht tegenover elkaar, met in het midden 7 barakken (3 van Zuid, 4 van Noord.) De grens ligt officieel dwars door al deze barakken heen. Noord-Koreaanse militairen staan op de grenslijn, maar staan met hun zij richting het Zuiden. Op het moment dat (naar het schijnt een bijzonder moment) ook toeristen vanuit het Zuiden de DMZ betreden spurten de Noord-Koreaanse soldaten naar 1 barak. Zij mogen niet gezien worden.
De Zuid-Koreaanse soldaten die deze toeristen begeleiden kijken recht naar de overkant, hetgeen als een provocatie wordt gezien hier in het Noorden. Overigens verschillen de twee gebouwen nogal van elkaar als ik eerlijk ben, maar zeker weten doe ik dit natuurlijk niet.
Lunchen doen we traditioneel in Kaesong met natuurlijk een kilo Kimchi. Hier bestond de optie om een soep van hondenvlees te consumeren. Met alle fikkies die ik ken in mijn achterhoofd kon ik het niet over mijn hart verkrijgen. (Wat ben ik toch ook een hypocriete lul, want met kip en koe heb ik geen enkel probleem terwijl er in Boskoop ook genoeg Berta's in de wei staan..)
Aansluitend een kleine wandeling om het oude gedeelte van de stad te kunnen zien. Mensen lezen in het park en kinderen spelen buiten. Lang zo gek nog niet wat hier allemaal gebeurt.
Wel apart dat mensen vaak niet verder komen dan hun eigen dorp aangezien er buiten de gemeentes om een reisverbod bestaat. Zo woont bijvoorbeeld alleen het welgestelde deel van de mensen in Pyongyang, aangezien dit ook echt als een voorrecht wordt beschouwd.
Na dit bezoek is het weer richting datzelfde Pyongyang met aan het einde nog een korte stop bij het reünificatie-monument. Een monument van twee vrouwen die samen heel Korea vasthouden. Er is (vooral aan deze zijde) nog altijd hoop op een samenkomst van de twee Korea’s. Het is namelijk niet zo dat het Zuiden als de grote vijand wordt gezien. Men spreekt hier van de grote Koreaanse tragedie en Amerika heeft hier het grootste aandeel in. Nu is het beleid van de Zuid-Koreaanse presidenten ook wel bepalend geweest voor het uitzicht op vorderingen in dit proces. Maar wat moet je als president als je duizenden Amerikaanse soldaten in je land hebt rondlopen. Wie denk je dat het brein vormen achter het Zuid-Koreaanse deel van de DMZ? Precies..
Snel nog wat foto’s gemaakt in Pyongyang, uit een rijdende bus. Dat is het enige wat ik tot nu toe mis, de vrijheid om een wandeling door de stad te maken. Dit is natuurlijk niet toegestaan zonder gidsen. Het staat misschien nog op het programma, dus ik laat me maar al te graag verrassen.
Op het moment zelf is er geen tijd te verliezen. In het kader van onze achtergrond/studie/passie zijn we uitgenodigd voor een groots diner ter ere van het 60-jarig bestaan van de nationale luchtvaartmaatschappij, Air Koryo. Ter gelegenheid hiervan leggen later deze week we ook nog een aantal vluchten af op binnenlandse sectoren.
Bijna allemaal een soort van in pak zijn we klaar om op pad te gaan. Richting het buitenhuis van Air Koryo. Eenmaal aangekomen blijkt dit een gigantisch hotel te zijn waar kosten noch moeite gespaard is om status uit te stralen. Zoveel marmer heb ik nog nooit bij elkaar gezien. Ook heb ik zeker geen honger gehad. Een heerlijk, Koreaans getint, 14-gangen diner, was onderdeel van de avond.
Alles was er, van gebraden eend tot bosbessenijs en van haring tot kaasfondue. Als bepaalde mensen hier iets willen regelen, dan lukt dat ze ook. Na een aantal wijntjes, glazen champagne en een toast met de vice-president van Air Koryo en de directeur van het Koreaans Internationaal Toerisme Bureau was er dan ook nog maar een ding als logisch vervolg mogelijk: de polonaise.
Gelukkig al gauw afgekapt, omdat er ook nog een optreden was van een aantal serveersters. In Nederland denk je dan al gauw aan een foute tent; dit waren stuk voor stuk zeer getalenteerde dames die dat uitten in zang, dans en pianospel.
Het is inmiddels 2 uur ’s nachts en morgen wordt er niet gewacht. De wekker gaat om 6.30, omdat er weer heel wat op het programma staat. Morgen bezoeken we Mt. Paekdu, een heilige berg voor alle Koreanen aan de grens met China. Dit is vrij ver weg, dus is dit een van onze eerste vluchten met een prachtige Russische kist, de IL-62. Mocht je ooit op z’n verjaardag uitgenodigd worden dan zou een jerrycan kerosine niet misstaan. Goeie tip al zeg ik het zelf. Ik ga nu ook weer even energie tanken, dus ik zeg:
Houdoe en bedankt! (olé olé)
Als ik Amsterdam op de hak neem, dan mag België natuurlijk niet achterblijven. Waarschijnlijk is Noord-Korea bij advies voor wegenbouw per ongeluk uitgekomen bij onze zuiderburen. Als je hier met een beetje verkeerde auto teveel gas geeft acht ik de kans groot dat je in de rest van de wereld als mislukte raketlancering in het nieuws komt.
Doe dit drie uur achter elkaar, enkele reis, en je hebt een recept voor rugklachten. Ware het niet dat onze chauffeur er een van een bijzonder soort is. Deze man ontwijkt alle kuilen alsof ‘ie ze zelf heeft gegraven.
Een tussenstop bij het Noord-Koreaanse equivalent van het befaamde Brugrestaurant A4 vormde gek genoeg ook een hoogtepunt. Mensen met camera’s die op de snelweg gaan liggen, simpelweg omdat er hoogstens 1 auto per 10 a 20 minuten voorbij komt. Mijlenver kun je turen en fotograferen zonder iets tegen te komen. Het grappige is dat dezelfde mensen die je drinken en prullaria aan proberen te smeren op de heenweg hun waar simpelweg naar de overkant verhuizen voor als je op de terugweg weer stopt.
Nog 1,5 uur voor de boeg. Hoewel het landschap fantastisch is, met veel rijst- en maísvelden, wordt foto’s maken soms lastig. Net op het moment dat dat ene dorpje opdoemt, of die oma met haar os voorbij loopt naderen we een militair checkpoint. Ziet men daar je camera, dan jij hebbe plobreem!
Waar gaan we eigenlijk naar toe vandaag? Zoals de titel al doet vermoeden zijn we onderweg naar de grens met Zuid-Korea. Dit is echter niet hetzelfde als ons vrolijke drielandenpunt. In 1953 is er informeel een einde gekomen aan de Koreaanse oorlog door middel van een wapenstilstand. Een vredesverdrag is echter nooit getekend, waarmee de landen formeel gezien nog steeds in staat van oorlog verkeren. De DMZ (een soort semi-neutrale zone) bij de stad Kaesong, is een komen en gaan van barakken en militairen. Na een bezichtiging van de originele onderhandelingsruimtes van 60 jaar geleden is het tijd om met de bus naar de daadwerkelijke grens te rijden.
Twee gebouwen, recht tegenover elkaar, met in het midden 7 barakken (3 van Zuid, 4 van Noord.) De grens ligt officieel dwars door al deze barakken heen. Noord-Koreaanse militairen staan op de grenslijn, maar staan met hun zij richting het Zuiden. Op het moment dat (naar het schijnt een bijzonder moment) ook toeristen vanuit het Zuiden de DMZ betreden spurten de Noord-Koreaanse soldaten naar 1 barak. Zij mogen niet gezien worden.
De Zuid-Koreaanse soldaten die deze toeristen begeleiden kijken recht naar de overkant, hetgeen als een provocatie wordt gezien hier in het Noorden. Overigens verschillen de twee gebouwen nogal van elkaar als ik eerlijk ben, maar zeker weten doe ik dit natuurlijk niet.
Lunchen doen we traditioneel in Kaesong met natuurlijk een kilo Kimchi. Hier bestond de optie om een soep van hondenvlees te consumeren. Met alle fikkies die ik ken in mijn achterhoofd kon ik het niet over mijn hart verkrijgen. (Wat ben ik toch ook een hypocriete lul, want met kip en koe heb ik geen enkel probleem terwijl er in Boskoop ook genoeg Berta's in de wei staan..)
Aansluitend een kleine wandeling om het oude gedeelte van de stad te kunnen zien. Mensen lezen in het park en kinderen spelen buiten. Lang zo gek nog niet wat hier allemaal gebeurt.
Wel apart dat mensen vaak niet verder komen dan hun eigen dorp aangezien er buiten de gemeentes om een reisverbod bestaat. Zo woont bijvoorbeeld alleen het welgestelde deel van de mensen in Pyongyang, aangezien dit ook echt als een voorrecht wordt beschouwd.
Na dit bezoek is het weer richting datzelfde Pyongyang met aan het einde nog een korte stop bij het reünificatie-monument. Een monument van twee vrouwen die samen heel Korea vasthouden. Er is (vooral aan deze zijde) nog altijd hoop op een samenkomst van de twee Korea’s. Het is namelijk niet zo dat het Zuiden als de grote vijand wordt gezien. Men spreekt hier van de grote Koreaanse tragedie en Amerika heeft hier het grootste aandeel in. Nu is het beleid van de Zuid-Koreaanse presidenten ook wel bepalend geweest voor het uitzicht op vorderingen in dit proces. Maar wat moet je als president als je duizenden Amerikaanse soldaten in je land hebt rondlopen. Wie denk je dat het brein vormen achter het Zuid-Koreaanse deel van de DMZ? Precies..
Snel nog wat foto’s gemaakt in Pyongyang, uit een rijdende bus. Dat is het enige wat ik tot nu toe mis, de vrijheid om een wandeling door de stad te maken. Dit is natuurlijk niet toegestaan zonder gidsen. Het staat misschien nog op het programma, dus ik laat me maar al te graag verrassen.
Op het moment zelf is er geen tijd te verliezen. In het kader van onze achtergrond/studie/passie zijn we uitgenodigd voor een groots diner ter ere van het 60-jarig bestaan van de nationale luchtvaartmaatschappij, Air Koryo. Ter gelegenheid hiervan leggen later deze week we ook nog een aantal vluchten af op binnenlandse sectoren.
Bijna allemaal een soort van in pak zijn we klaar om op pad te gaan. Richting het buitenhuis van Air Koryo. Eenmaal aangekomen blijkt dit een gigantisch hotel te zijn waar kosten noch moeite gespaard is om status uit te stralen. Zoveel marmer heb ik nog nooit bij elkaar gezien. Ook heb ik zeker geen honger gehad. Een heerlijk, Koreaans getint, 14-gangen diner, was onderdeel van de avond.
Alles was er, van gebraden eend tot bosbessenijs en van haring tot kaasfondue. Als bepaalde mensen hier iets willen regelen, dan lukt dat ze ook. Na een aantal wijntjes, glazen champagne en een toast met de vice-president van Air Koryo en de directeur van het Koreaans Internationaal Toerisme Bureau was er dan ook nog maar een ding als logisch vervolg mogelijk: de polonaise.
Gelukkig al gauw afgekapt, omdat er ook nog een optreden was van een aantal serveersters. In Nederland denk je dan al gauw aan een foute tent; dit waren stuk voor stuk zeer getalenteerde dames die dat uitten in zang, dans en pianospel.
Het is inmiddels 2 uur ’s nachts en morgen wordt er niet gewacht. De wekker gaat om 6.30, omdat er weer heel wat op het programma staat. Morgen bezoeken we Mt. Paekdu, een heilige berg voor alle Koreanen aan de grens met China. Dit is vrij ver weg, dus is dit een van onze eerste vluchten met een prachtige Russische kist, de IL-62. Mocht je ooit op z’n verjaardag uitgenodigd worden dan zou een jerrycan kerosine niet misstaan. Goeie tip al zeg ik het zelf. Ik ga nu ook weer even energie tanken, dus ik zeg:
Houdoe en bedankt! (olé olé)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
