Dag 5, 23 september: MILF!

Ik ben een slechte blogger, dit verhaal laat lang op zich wachten. Sorry

Na een bijzonder vroege aflevering van het spelletje ‘wie ben ik,’ stond ik fris en fruitig klaar voor het ontbijt. Eindelijk een keer wat zoets! Wel in de vorm van aardbeienjam die een maand over de datum is, maar het smaakt allemaal fantastisch.

Vandaag is het eerst terugvliegen naar Pyongyang met de Antonov AN-24, die ze van mij ook ‘schattige rammelbak’ hadden mogen noemen. Er was een boutje dat steeds trilde en de raampjes hebben geen schuifklep, maar ouderwetse gordijntjes. Voor de rest een prima vlucht waarna we na ongeveer een uur weer in de hoofdstad aankwamen.

Meteen de bus in richting Hyangsan, het is namelijk al 10 uur. Hyangsan ligt op twee uur rijden van Pyongyang en omvat onder andere de ‘International Friendship Exhibition,’ een boeddhistische tempel en Mount Myonghyang, een andere heilige berg in de DPRK.

Na een rit van 2 uur zonder foto’s, maar met de oogjes nog even toe arriveren we allereerst bij de International Friendship Exhibition.
Een prachtig tempel-achtig gebouw, half in een berg gebouwd, compleet marmer van binnen. Dit moet wel belangrijk zijn.....

Is het ook. In dit gebouw worden alle buitenlandse giften en cadeaus tentoongesteld welke ooit cadeau zijn gedaan aan de 3 grote leiders en de vrouw van president Kim Il-Sung: Kim Il-Suk. Zij vocht mee aan zijn zijde tegen de Japanners en wordt daarom beschouwd als de ‘moeder’ van alle Noord-Koreanen.

Ook hier mogen weer geen foto’s worden gemaakt. Jammer, aangezien het echt de moeite waard is. Als je dan wil laten zien dat je een glorieuze en welvarende natie bent, laat me dan tenminste hier wat plaates schieten. Maar goed, we beginnen in een introductiekamer waar een aantal grote cadeaus tentoongesteld worden, waaronder een presentje van de voormalig Maarschalk van de Socialistische Federale Republiek Joegoslavië, Josip Broz ‘Tito.’

Je komt hier werkelijk alles tegen, van laptops, tot speelgoedauto’s en gouden ornamenten en prullaria. Wat opvalt (of de gedachte bevestigt) is dat er veel cadeaus uit dezelfde landen en van dezelfde leiders afkomstig zijn. Populair zijn Libië (onder Ghadaffi), Zimbabwe (Mugabe), de voormalige DDR en de Sovjet-Unie. Tot mijn spijt moet ik jullie melden dat Nederland in al die jaren slechts 2 nietszeggende cadeautjes heeft verstuurd samen met 3 schilderijtjes waarop natuurlijk onze bloemen staan afgebeeld.

Hierna is het vanwege de tijd en de samenstelling van de groep zo opgezet dat we eerst een bezoek brengen aan de eerste kamer die in zijn geheel gewijd is aan cadeaus voor Maarschalk Kim Jong-Un, om vervolgens door te gaan naar de zalen met cadeaus uit Europa. We sluiten af met een bezoek aan drie speciale kamers gewijd aan de President, zijn vrouw en diens zoon, de Generaal.

In de 3 speciale kamers bevinden zich wassen beelden van eerder genoemde personen. Hier moet het muisstil zijn en dient iedereen zijn ritsen van jas of vest geheel te sluiten en alle knoopjes op een overhemd moeten ook dicht zitten. Kleding moet in zijn geheel netjes worden gemaakt. Alle andere attributen zoals camera’s en zonnebrillen hebben we gelukkig al lang geleden bij de ingang achtergelaten.

De drie personen worden in de vorm van levensechte (dit was best wel creepy hoe echt) wassen beelden tentoongesteld samen met een aantal van hun grootste bereikte doelen en eventuele cadeaus. Na een buiging mogen we weer naar buiten alwaar het bijbehorende verhaal wordt verteld.

Hierna nemen we afscheid van dit museum waarna een picknick lunch volgt langs de rivier (die best wel droog staat.) Ook deze lunch, ondanks dat ‘ie in plastic bakjes verpakt is, past niet in het beeld van het dagelijks leven. Aan de andere kant van het water staan mensen wat te vissen of onkruid te rapen in de hoop een goede maaltijd bij elkaar te kunnen verdienen. Terwijl een reisgenoot plaatjes staat te schieten van een kartonnen doos (koekoek!) verzink ik in gedachten over hoe het leven hier nou echt zou zijn. Jagers & Verzamelaars? Marktlui? Kan ik het land wel onder een noemer scharen, of zijn het allemaal eilandjes. Een steekvlieg onderbreekt dit nobelprijswaardige denkproces.

Het is ook weer tijd! De bus moet al lang op pad zijn naar de eerdergenoemde tempel. Deze tempel huisvest veel mooi perkjes en poorten. De tempel(s) zelf zijn mooi gedecoreerd, maar men is er vooral op uit om een ‘donatie’ van je te ontvangen. Nog minder dan bij goede doelen in Nederland ben ik er zeker van dat mijn geld op de juiste plek terecht gaat komen. Daarom laat ik het voor wat het is en ga door naar de volgende ruimte waar geclaimd wordt dat hier in de 12e en 13e eeuw een eerste ontdekking van de boekdrukkunst werd gedaan. Natuurlijk mogen we ook in dit zaaltje geen foto’s maken. Voordat ik het doorheb zitten we weer in de bus, terwijl het pas 3 uur is en we om 7 uur in Pyongyang moeten zijn voor het diner. Enigszins opschieten is wel handig, aangezien een bus misschien wacht, maar andere vervoersmiddelen niet!

Jullie dachten zeker dat dit een raar verhaaltje zou worden? Stelletje viespeuken! De terugreis vanuit Hyangsan geschiedde namelijk niet per bus, maar per helikopter. Een Mil MI-17 om precies te zijn. Een Mil I’d Like to Fly (snappie ‘um? Haha!)

Zo kan het zijn dat je 10 minuten na vertrek uit Hyangsan een brug over rijdt waarna een nis in de weg wordt gebruikt als helikopterstandplaats. Er staat zelfs een heuse cirkel met een grote H op de weg geschilderd. Deze twee helikopters van de Noord-Koreaanse luchtmacht in VIP-uitvoering zullen ons terugvliegen naar Pyongyang. Met VIP uitvoering bedoel ik de binnenkant. Net tapijt, een paar fauteuils, bijzettafel en driezitsbank vormen het interieur, gecompleteerd door een klok en een simpele airco-unit.

Prachtig om te zien, nog mooier om mee te maken. Ik zit in de 2e helikopter, wat betekent dat we naar de take-off van de eerste mogen kijken op de weg. De weg is voor het gemak wel afgezet door een drietal agenten. Al het verkeer (3 auto’s, heel wat fietsen en wat voetgangers is de oogst van 20 minuten) moet even wachten.

Aangezien het Russische makelij is, maakt het een oorverdovend kabaal. Even denk ik dat de boel uit elkaar zal vallen, maar dan blijkt dat het geluid niet uit de helikopter komt waar ik naar sta te kijken, maar de mijne. In de tijd dat wij naar het opstijgen van de andere heli kijken heeft de piloot van onze helikopter zijn motoren ook maar vast gestart. Zo sta ik te filmen onder de draaiende bladen van een heli. SCHITTEREND!
Het opstijgen is een geweldige ervaring, vooral omdat het van een autoweg is.

De dorpelingen zwaaien nog eenmaal naar deze machine waarvan sommigen zich ongetwijfeld afvragen wat het is. De vlucht zelf duurt 3 kwartier en verloopt zonder problemen. We krijgen zelfs 2 keer te drinken op deze korte sector (lekker koud bier!) en eindelijk mogen we foto’s naar buiten maken! Voor aankomst in Pyongyang gelden echter weer dezelfde regels en moeten de camera’s de tas weer in.

Snel door naar het restaurant van vanavond, waar we crispy duck te eten krijgen. “Quack Quack instead of Woof Woof” is hoe Ms. Yu het aan ons uitlegde. Het kwam neer op een soort grillen 2.0 waarbij we wederom zelf de chef mochten spelen. Aan tafel met een echte chef legt dat de lat natuurlijk hoog. Van spanning laat ik mijn uitjes tussen de spijlen van de grill vallen. Die verrekte metalen eetstokjes ook! De eend was werkelijk waar heerlijk en natuurlijk mag de soep en de rijst ook niet ontbreken. Gelukkig viel de stroom hier eindelijk een keer uit! Best handig met zo'n grill in je tafel. Volgens mij heeft het lokale brandwondencentrum geen extra patiënten gehad op deze dag..

Over Woof Woof gesproken: ik heb vandaag voor het eerst een hond gezien en zelfs nog als huisdier ook denk ik. (Onze gids vertelde dat dit ook best eens de laatste wandeling van dit hondje zou kunnen zijn, als je begrijpt wat ik bedoel.) Bij mijn weten heb ik het nog niet gegeten en ik denk dat ik dat toch ook graag zo zou willen houden indien mogelijk.

Inmiddels is het toch weer 23.30 en terwijl een aantal van ons nog naar de bar gaat zit ik hier braaf mijn verhaaltjes voor jullie te typen. Hallo toewijding! Morgen gaat de wekker om 7.00 uur, wat toch ook wel een rol in mijn beslissing heeft gespeeld.

Het programma is omgegooid, we gaan niet langer naar Mount Kumgang in Tongchon: we gaan naar Wonsan, Kalma Airport. Wattest?

Ik heb ook geen idee. Het schijnt een prachtig 5-sterren resort te hebben met een ski-centrum. Dit centrum wordt in de zomer (ja dat is het hier nog!) gebruikt om te hiken en wandelen dus dat gaan we morgen ongetwijfeld doen.

Nog mooier? De luchthaven gaat morgen pas open en wij zullen de allereerste vlucht en passagiers OOIT zijn die hier gebruik van gaan maken. As we speak is een bus met 50 medewerkers van Air Koryo onderweg om alles in gereedheid te brengen voor onze ontvangst en een banket. Afvallen is voor een toerist geen optie in dit land.

Genieten weer, welterusten doei doei!