Dag 6: 24 september: ‘My heart is a ghost airport’

Had ook de titel kunnen zijn van de wereldhit van Adam Lambert. Hij had alleen een bezoek moeten brengen aan Wonsan-Kalma airport zoals wij dat vandaag mochten doen. Daarover later meer.

Fijn dat jullie weer meelezen, we beginnen vandaag natuurlijk weer voor 7 uur (waarom zeg ik dit eigenlijk nog… Ik denk voor het medelijden en de sympathie.) Allereerst nog een stukje sightseeing in Pyongyang, gelukkig!

Ondanks dat het me inmiddels meer dan duidelijk is dat Pyongyang geen goede weerspiegeling is voor de rest van het land, blijft het leuk om hier rond te struinen. We beginnen de dag wederom met een bezoek aan standbeelden. President Kim Il-Sung en Generaal Kim Jong-Il staan, 20 meter hoog, uit koper en brons opgetrokken, vlakbij het museum waar we eerder geweest zijn. Dit keer is het verzoek om bloemen aan te schaffen iets dwingender en krijgen we ongeveer dezelfde regels mee als bij het Museum in Hyangsan met de wassen beelden. 3 rijen maken, buigen, bloemen leggen en je weg weer vervolgen. Nadat iedereen dit gedaan heeft genieten we nog even van de omgeving.

Op de heenweg kwamen er allerlei mensen uit de richting van de beelden gelopen. Wel netjes in groepjes in hun beste outfits. Het is toch gek dat na slechts 5 dagen in dit land je jezelf al begint af te vragen 'is dit echt?' Hebben ze die mensen niet klaargezet totdat wij kwamen om ons het gevoel te geven dat dit een drukbezochte plek is? De paranoia in mijn hoofd slaat toe. Ik ga maar even uit van het goede in de mens en bestempel dit toeval als 'oprecht.'

Even later komt er een bus met mensen van het platteland (verweerde gezichten, minder nette kleding) aanrijden. Deze mensen hebben waarschijnlijk nog nooit een Westerling gezien, waardoor ik me na een minuut of wat af begin te vragen wie er nu eigenlijk aapjes aan het kijken is. Voor de camera duiken ze weg, dus ik berg 'm netjes op. Bij de volgende stop zal ik hem weer nodig hebben, we gaan naar de Juche tower!

De Juche Tower viert de Juche-wijze van het land (hun eigen interpretatie van het communisme/socialisme.) Het aantal stenen dat verwerkt is in de toren is gelijk aan het aantal dagen dat president Kim Il-Sung geleefd heeft. 365xhet aantal jaar + nog wat dagen. Ik heb ze maar niet verteld dat sommige jaren een dag extra bevatten (WA ZEH JIJ, WA IS SLIKKELJAAL?)...

Eenmaal boven (5 hele euro's) is het uitzicht geweldig. Het was een beetje heiig, maar je ziet eindelijk de hele stad en beseft je dan pas dat dit best wel een enorm iets is. Een kant was niet geschikt voor foto's. Op het Kim Il-Sung plein wordt geoefend voor de aankomende verjaardag van de arbeiderspartij (70 jaar.) Dit wordt groots gevierd met allerlei parades die vanzelfsprekend tot in de puntjes geregisseerd dienen te zijn.

Ik moet heel hard lachen en ik kan gelukkig aan mijn Nederlandse medereizigers uitleggen dat dit te maken heeft met een Delta Lloyd reclame van al even geleden. Ik zie de Grote Leider nog met ontbrekende tand afgebeeld worden. Nu hoop ik dat deze reclame het nooit tot hier geschopt heeft..

Aan de achterkant van de toren staat nog een mooi standbeeld waar ik met 2 anderen nog even een plaatje van wilde schieten. 2 gidsen rennen ons werkelijk achterna om te kijken of ik niet toevallig de Nederlandse grondwet aan iemand uit ga leggen.

Als Chinezen worden we weer de bus in geleid die ons naar Pyongyang airport brengt. Op naar Wonsan. Dit keer met een IL-18, een vliegend museum. De vlucht naar Wonsan verloopt spoedig. De landingsbaan ligt echter vlak aan zee waardoor een aantal mensen toch eventjes wat angstig werd toen ze de hoogte af zagen nemen, maar geen land onder zich zagen. Hier komen wij als allereerste passagiers ooit aan!

Zoals we inmiddels gewend zijn wachten we ook hier weer op de Duitsers. 'Pünktlichkeit' kan wel uit hun woordenboek. De komende twee uur slenteren we over de lucthaven. Over de taxibanen richting de startbaan om de landing van de Duitsers te kunnen zien.

Daarna hebben we met z'n allen nog wat tijd om de verlaten luchthaven te verkennen. Alles is af, alles is gloednieuw. De kiosk is af, er zijn geen passagiers, er is geen personeel en er zijn geen producten. Dit bouwproject lijkt hiermee ergens op weggegooid geld. Maar wie weet komen er binnenkort hordes Chinezen deze kant op om het nabijgelegen skiresort te bewonderen.

Dit is namelijk ook wat wij gaan doen, maar niet voordat we een lunch hebben gehad en Wonsan hebben verkend. Vertelde ik jullie laatst over het grillen en de stroomuitval, dit is ook weer een hoogstandje. Ieder kreeg zijn eigen gloeiendhete steen om op te grillen. Weer stukjes eend. Maar goed, wat krijg je als je 150 van die stenen in een niet geventileerde ruimte zet. Juist ja, rook. Ik weet nu hoe een beetje paling zich voelt na een dagje in de rokerij.

Kennelijk had men hier rekening mee gehouden in het programma. Hierna mochten we namelijk (redelijk onbegeleid) over de lange pier van Wonsan slenteren. Hordes vissers die op gammele bruggetjes en de pier zelf staan te vissen. Ideaal moment om eens goed de toerist uit te hangen. In elk emmertje ligt wel wat vis, hoe jong of oud de hengelaar ook is. Aan het einde van de pier zit nog een soort mini-eilandje met een vuurtoren. Hier krijg ik nog wat eten aangeboden van de locals, maar ik heb vriendelijk bedankt (tip uit de reisgids!) Nadat een van onze gidsen me nog een leuk verhaal vertelt over de pier waar hij kennelijk door met de bruggetjes te schommelen indruk wilde maken op de dames gaan we verder richting onze eindbestemming van vandaag: het Makriyong ski-resort.

Over interessante bouwprojecten gesproken, dit is een bizar resort. De locatie, ver weg in de bergen is een weinig logische, totdat de skipistes opdoemen. Momenteel nog erg groen helaas. Gelukkig slaat zo'n biertje in de bergen hard in en vliegen de USD, EUR en RMB me om de oren. Wisselkoers? Ik zie wat lieftallige Koreaanse dames druk typen op een rekenmachine en ik ben er zeker van dat geen een getal ook maar iets met de wisselkoers te maken heeft.

"Stom toevallig" is er een dansshow van Koreaanse jongens (en voornamelijk meisjes.) De groep wordt om en om uitgenodigd om een dansje te wagen. Ik heb een paar pasjes meegedaan, maar aangezien ik niet weet hoe de gezondheidszorg in Noord-Korea omgaat met botbreuken taai ik gauw af.

Op naar het diner, wat op zich prima is, maar gezien het resort had ik me iets meer voorgesteld. Het haalt het in ieder geval niet bij alle 1miljoen-gangen diners van de afgelopen dagen.

Hierna gaan we met 4 man nog even richting de ontspanningsruimte om een potje te poolen. Mijn eerste actie is het omstoten van een glas bier op een van de pooltafels. Mijn god wat voelde ik me lullig. Ik zag het arme barmeisje met haar gezin al ergens in een strafkamp opduiken. Ik heb nog nooit zo m'n best gedaan om iets schoon te krijgen.

Een paar potjes later, waarin mijn team met onder andere Mr. Yun de overwinning pakt, is het tijd om naar bed te gaan. Van ellende weet ik niet in welk bed ik wil slapen, het linker king-size bed, of het rechter king-size bed. Wie had ooit gedacht dat dit probleem zich in de DPRK zou voordoen.

Morgen gaan we alweer richting de afrondende fase en gelukkig maak ik dan eindelijk kennis met de #1 toeristische trekpleister, voedselvergiftiging!

Houdoe!