A must read: The Tongariro Crossing!

Ingehaald door rollators? Not this time!

Ha luitjes!

Over iets meer dan 2 weken zit het werk-gedeelte er alweer op en mag ik de backpacker uit gaan hangen. Niet voor al te lang, je moet alles in kleine stappen leren denk ik zo, dus ook dit.

De werkweek is zonder noemenswaardige incidenten verlopen eigenlijk. Ik zal binnenkort m'n camera een keer meenemen naar het werk, zodat jullie in ieder geval niet denken dat ik hier 3 maanden vakantie zit te houden.
Het is contractueel vastgelegd dat ik de foto's niet mag publiceren, dus geïnteresseerden zullen t.z.t. op mijn laptopje moeten komen kijken. Ik kan het me ergens wel voorstellen, er zijn natuurlijk genoeg mensen met foute bedoelingen op deze wereld.

Fast forward naar vrijdag. Na op donderdagavond een pintje te hebben gedaan met MIB3 in de dvd-player was het vrijdagavond tijd voor nog een feestje. Erg leuk en iets meer naar mijn smaak dit keer. Heb helaas de camera niet meegenomen, maar ik zal proberen alles te onthouden.

Zaterdag was daarom een dag van uitrusten, om te zorgen dat ik zondag in perfecte conditie verkeerde! Dat bleek achteraf niet nodig. Het weer was de spelbreker. Hierdoor hebben we alles met 24 uur verplaatst. We (2 van mijn flatmates, een kennis en ik) zijn zondagmiddag vertrokken richting National Park om hier te overnachten.

De volgende dag was het tijd voor de Tongariro Crossing. Maar eerst even wat achtergrondinformatie, zodat jullie het niet allemaal zelf hoeven te googelen.

Mount Tongariro is een vulkaan van in totaal 1978 meter hoog. Gelegen op ongeveer 20 kilometer ten zuiden van Taupo (zie '50 shades of green,') is het de meest noordelijk gelegen van de drie actieve vulkanen die het noordereiland rijk is.
Vrij recentelijk is 'ie zelfs nog in Nederland op het nieuws geweest. Om precies te zijn 6 augustus jl. toen een van de kraters tot uitbarsting kwam. Dikke lagen as op omliggende percelen en wegen en geannuleerde vluchten waren toen aan de orde.

En wat kun je daar dan met die berg hoor ik jullie denken. Ondanks dat het geweldig is om er naar te kijken en alle verschillende landschappen die je hier tegenkomt in je op te nemen, kun je deze berg ook “bewandelen.” Vanwege de eerder genoemde uitbarsting was dit tot medio oktober niet mogelijk. De oversteek is 19,4 kilometer lang en er staat een kleine 8 uur voor gepland.

Op zondagvond kwamen we aan in het hostel in National Park. Waar we nog 2 keer verkeerd gereden zijn ook. Opvallend, aangezien het dorp uit ongeveer 3 hostels, 5 vakantiewoningen en een benzinestation bestaat. Hierna was het tijd voor een stevige avondmaaltijd en op tijd naar bed.
Want maandag mochten we om 6 uur uit de veren om om 7.15 de bus richting het begin van de Tongariro Crossing te pakken.

Het begint op een metertje of 1100, alwaar je over smalle kiezelpaadjes mag banjeren en af en toe een beekje moet oversteken. Mooi om te zien allemaal, maar de eerste 5 kilometers zaten er al na 1 uur en 20 minuten op. Waarom staat er 8 uur voor deze tocht vroeg ik mezelf nog af.
Omdat we over de volgende 4 kilometer ruim 3 uur hebben gedaan is het antwoord.
Vanaf Devil's staircase gaat het opeens een stukje steiler en verandert het terrein nogal. Erg steil bergop, met soms als hulp wat uitgehakte trappen om je omhoog te helpen. Voor elke bocht denk je dat je er bijna bent. Na elke bocht wordt je geconfronteerd met de werkelijkheid. Nog laaaaaang niet.

Het weer van zondag wat ik nog als spelbreker noemde kwam nu als een geschenk. Bleek dat er dus een flink pak sneeuw was gevallen! Goeiedag, wat is dat mooi zeg. Overal waar je kijkt is het wit. Vaak was het nog kraakhelder ook, dus alle bergen om je heen kun je ook nog eens goed bekijken.
Nadeel is wel dat ik het gezicht van een clown heb nu. Dankzij een combo van sneeuw en zon, zwakke zonnebrand en een ietwat uit de kluiten gewassen zonnebril. Het brandt nog steeds op mn gezicht, maar dat zal wel goed komen denk ik zo. Anders kan ik binnenkort als Bassie door het leven.

Naar de top lopen kost je nog eens 3 uur extra ongeveer, dus dat hebben we moeten laten schieten, maar met een kleine 1900 meter hoogte zit je niet eens zo ver van de top af.
Vervolgens moet je ook weer naar beneden natuurlijk. Dat mag je doen met het steilste en smalste en ijzigste stuk. Toen ik eenmaal beneden was vroeg ik me af hoe het mogelijk is om zo'n steile helling te volgen. Sommigen hebben zelfs gegleden om maar niet constant om te vallen.
Vervolgens geluncht (de dag vantevoren zelf je eitjes koken!) aan een van de 3 Emerald Lakes, kleine kratermeren die opvallend koud en helder zijn. Om vervolgens in rap tempo naar Blue Lake te lopen. Met een klein sneeuwballengevecht als intermezzo kwamen we aan bij dit gigantische meer. Diep donkerblauw van kleur vormt het een mooi geheel met de semi-besneeuwde bergtoppen op de achtergrond.

Hierna werd het heel erg bar, met smeltijs en smeltsneeuw gecombineerd met modder langs steile kliffen. Doorweekte schoenen tot gevolg, maar goed, dat droogt wel. Ooit.

Die afdaling heeft heel wat tijd gekost en we moesten om 4 uur terug zijn bij de bus. Gelukkig waren we toen de besneeuwde bergen al uit, dus de fotostops konden we beperken tot een minimum.
Dat wordt sowieso van je gevraagd omdat je gedurende een kilometer of 4 niet al te ver van de recent uitgebarsten krater bent. Ze verzoeken je om haast te maken als je langs dit gebied komt. Fijn om zo opgejut te worden terwijl je elke 3 stappen bijna op je plaat gaat.
Zodra we op de droge paden kwamen hebben we er even flink de pas in gezet en om stipt 4 uur waren we beneden. Iets meer dan 8 uur na vertrek met een kleine 2 uur aan pauzes zaten de 19.4 kilometers er dan echt op. Met een gemiddelde van 2,84 kilometer per uur kan ik wel aantonen dat het niet iets is wat je met 2 vingers in de neus doet. Maar man, wat was dit de moeite waard.
De zere voeten, knieën, heupen en mn verbrande gezicht vallen in het niets bij het terugdenken aan deze geweldige ervaring.

Nu is het tijd voor bed, gelukkig mn eigen bed dit keer! Volgende week heb ik nog niet echt een planning, maar dat komt vast wel goed.

Gegroet!
Brelfiets