Lijnbus, IntercityBus, Airbus!
Blijf op de hoogte en volg Bojan
04 November 2012 | Nieuw Zeeland, Auckland
Het was me weer een weekje zeg. De telefoon die ik in Nieuw Zeeland gebruik is een oude Nederlandse. Die heeft in mn broekzak iemand een aantal lege smsjes gestuurd, waarvoor mijn nederige excuses natuurlijk..
Maar goed, nu ik hier al voor langere tijd ben merk ik dat ik echt een band met de mensen hier begin te krijgen. Allereerst natuurlijk met mn flatmates en de collega's, maar verbazingwekkend genoeg zelfs met de kinderen en hun ouders. Fijn om als volwaardig lid van het team te worden beschouwd. Een aantal kids vond het jammer dat het weekend was omdat ik er dan pas maandag weer zou zijn?
-Voel je vooral niet schuldig, het geeft niet, ik geloofde het zelf eerst ook niet.
Maar dat het weekend was wist ik zeker op vrijdagavond, toen ik begon aan een 9 uur durende 'overnight' busservice naar Auckland. Ik mag dan ooit met 30 slaplullende tieners in een bus naar Salou hebben gezeten, het was toch weer even wennen. Met ongeveer 3 uurtjes slaap achter de rug stond ik zaterdag om 7 uur 's ochtends in Auckland.
Gelukkig had ik met een maatje van me afgesproken die als gids op zou treden. (Lang leve de AIESEC-feestjes waar je daarna ook nog wat aan hebt!)
Helaas ging een deel van ons geplande tripje niet door vanwege de vele regen. Dus het schiereiland Davenport met allerlei marktjes en Piha, een peninsula met mooie wouden en stranden hebben we moeten laten schieten. Des te meer redenen om ooit terug te komen!
We begonnen rustig aan met een falafel-ontbijtje, om vervolgens twee bekende bergen/heuvels op te gaan. Mt Eden is het hoogste natuurlijke uitkijkpunt in Auckland, pontificaal midden in de stad. One Tree Hill is ook een uitkijkpunt met een monument; zonder 1 tree. Dit komt omdat de boom die er destijds wat ruzie was veroorzaakte. De Maori waren in ieder geval beledigd (gezien het belang van de berg in de geschiedenis van Auckland, iets met de stichting van het blanke-settlement Auckland) en hebben de boom aangevallen met een kettingzaag.
Vervolgens op naar de botanische tuinen, waar je toch heel wat plantjes ziet die je in Nederland niet zo gauw tegenkomt. Ik voelde me een volleerde Japanse toerist door veel bloemetjes gedetailleerd te fotograferen.
Helaas begon hier de ellende (lees: REGEN.) Change of plans dus. Op naar het Auckland (War) Museum. Ze hebben inderdaad een focus op oorlogen, maar de rest blijft niet onbehandeld. Vooral de geschiedenis van Nieuw-Zeeland, net als in Te Papa laatst. Vulkanen en aardbevingen, het is eigenlijk een wonder dat ik nog leef. Verder komt de rol van Nieuw-Zeeland en haar troepen in WOII uitgebreid aan bod.
Vanuit hier is het niet ver naar Albert Park, dat een beetje teleurstelde qua omvang en het fonteintje dat ik ook nog wel had kunnen maken. Hierna dacht ik even naar de plaatselijke Kunstgalerie te gaan. Dom dom dom dom.. Leg een drol op een kartonnetje met een madeliefje er in en noem het 'nieuw leven tijdens Donkere tijden in de lente,' en het staat daar de volgende keer gegarandeerd.
Gelukkig was er ook een sectie met Maori-kunst, want dat is wel iets wat mooi is en ook nog is een betekenis heeft. Veel beter dan 'roze verf op doek' door Sjaan Hansema, getaxeerd op €1 miljoen denk ik zo...
Het slechte weer zorgde er ook voor dat we niet konden gaan midgetgolfen. Daarom zijn we naar de bioscoop getogen om Argo te kijken. Fijn om te zien dat de Amerikaanse propagandamachine nog steeds op volle toeren draait.
Na een heerlijke maaltijd was het tijd om wat slaap te pakken.
De volgende dag begon de terugreis alweer. Niet met de bus, maar met de Airbus gelukkig! In plaats van 9 uur duurde dit welgeteld 59 minuten. Alhoewel ik dan nog wel van Wellington terug naar Palmy moest. Het leuke is dat bus en vliegtuig elkaar niet eens zo schrikbarend veel ontlopen qua prijs. Ware het niet dat ik $1 heb betaald op de heenweg. Exclusief $2 boekingskosten! Dus bij elkaar al gauw zo'n €2.- voor de busreis.
Stipt op tijd vertrok vlucht JQ263 om 6.40 voor de korte trip naar Wellington. Helaas is dit JetStar, dus de nieuwe safety-video van Air New Zealand, daar moet ik nog even op wachten.
Een uurtje later stond ik al te wachten op de bus naar het centrum. Hier heb ik nog even wat dingen gedaan waar ik de vorige keer niet aan toe gekomen was. Zoals een bezoek aan de stadstuinen van Wellington en de bijbehorende monorail. Wel geinig opzich, maar ik zie inmiddels soms letterlijk door alle bomen het bos niet meer. Met een bezoek aan het parlementsgebouw (misschien ga ik nog eens een keertje terug voor een echte rondleiding) en een wandeling langs de kust kwam ook aan dit weekend weer een einde. Ik heb zitten knikkebollen als een malle in de bus, dus slapen zal geen probleem worden.
Volgende week vrijdag viert een van mn huisgenootjes haar verjaardag, dus of ik volgend weekend de puf heb om iets groots te ondernemen...... We gaan het zien!
De groeten en tot Kessemus!
Brelfiets
Maar goed, nu ik hier al voor langere tijd ben merk ik dat ik echt een band met de mensen hier begin te krijgen. Allereerst natuurlijk met mn flatmates en de collega's, maar verbazingwekkend genoeg zelfs met de kinderen en hun ouders. Fijn om als volwaardig lid van het team te worden beschouwd. Een aantal kids vond het jammer dat het weekend was omdat ik er dan pas maandag weer zou zijn?
-Voel je vooral niet schuldig, het geeft niet, ik geloofde het zelf eerst ook niet.
Maar dat het weekend was wist ik zeker op vrijdagavond, toen ik begon aan een 9 uur durende 'overnight' busservice naar Auckland. Ik mag dan ooit met 30 slaplullende tieners in een bus naar Salou hebben gezeten, het was toch weer even wennen. Met ongeveer 3 uurtjes slaap achter de rug stond ik zaterdag om 7 uur 's ochtends in Auckland.
Gelukkig had ik met een maatje van me afgesproken die als gids op zou treden. (Lang leve de AIESEC-feestjes waar je daarna ook nog wat aan hebt!)
Helaas ging een deel van ons geplande tripje niet door vanwege de vele regen. Dus het schiereiland Davenport met allerlei marktjes en Piha, een peninsula met mooie wouden en stranden hebben we moeten laten schieten. Des te meer redenen om ooit terug te komen!
We begonnen rustig aan met een falafel-ontbijtje, om vervolgens twee bekende bergen/heuvels op te gaan. Mt Eden is het hoogste natuurlijke uitkijkpunt in Auckland, pontificaal midden in de stad. One Tree Hill is ook een uitkijkpunt met een monument; zonder 1 tree. Dit komt omdat de boom die er destijds wat ruzie was veroorzaakte. De Maori waren in ieder geval beledigd (gezien het belang van de berg in de geschiedenis van Auckland, iets met de stichting van het blanke-settlement Auckland) en hebben de boom aangevallen met een kettingzaag.
Vervolgens op naar de botanische tuinen, waar je toch heel wat plantjes ziet die je in Nederland niet zo gauw tegenkomt. Ik voelde me een volleerde Japanse toerist door veel bloemetjes gedetailleerd te fotograferen.
Helaas begon hier de ellende (lees: REGEN.) Change of plans dus. Op naar het Auckland (War) Museum. Ze hebben inderdaad een focus op oorlogen, maar de rest blijft niet onbehandeld. Vooral de geschiedenis van Nieuw-Zeeland, net als in Te Papa laatst. Vulkanen en aardbevingen, het is eigenlijk een wonder dat ik nog leef. Verder komt de rol van Nieuw-Zeeland en haar troepen in WOII uitgebreid aan bod.
Vanuit hier is het niet ver naar Albert Park, dat een beetje teleurstelde qua omvang en het fonteintje dat ik ook nog wel had kunnen maken. Hierna dacht ik even naar de plaatselijke Kunstgalerie te gaan. Dom dom dom dom.. Leg een drol op een kartonnetje met een madeliefje er in en noem het 'nieuw leven tijdens Donkere tijden in de lente,' en het staat daar de volgende keer gegarandeerd.
Gelukkig was er ook een sectie met Maori-kunst, want dat is wel iets wat mooi is en ook nog is een betekenis heeft. Veel beter dan 'roze verf op doek' door Sjaan Hansema, getaxeerd op €1 miljoen denk ik zo...
Het slechte weer zorgde er ook voor dat we niet konden gaan midgetgolfen. Daarom zijn we naar de bioscoop getogen om Argo te kijken. Fijn om te zien dat de Amerikaanse propagandamachine nog steeds op volle toeren draait.
Na een heerlijke maaltijd was het tijd om wat slaap te pakken.
De volgende dag begon de terugreis alweer. Niet met de bus, maar met de Airbus gelukkig! In plaats van 9 uur duurde dit welgeteld 59 minuten. Alhoewel ik dan nog wel van Wellington terug naar Palmy moest. Het leuke is dat bus en vliegtuig elkaar niet eens zo schrikbarend veel ontlopen qua prijs. Ware het niet dat ik $1 heb betaald op de heenweg. Exclusief $2 boekingskosten! Dus bij elkaar al gauw zo'n €2.- voor de busreis.
Stipt op tijd vertrok vlucht JQ263 om 6.40 voor de korte trip naar Wellington. Helaas is dit JetStar, dus de nieuwe safety-video van Air New Zealand, daar moet ik nog even op wachten.
Een uurtje later stond ik al te wachten op de bus naar het centrum. Hier heb ik nog even wat dingen gedaan waar ik de vorige keer niet aan toe gekomen was. Zoals een bezoek aan de stadstuinen van Wellington en de bijbehorende monorail. Wel geinig opzich, maar ik zie inmiddels soms letterlijk door alle bomen het bos niet meer. Met een bezoek aan het parlementsgebouw (misschien ga ik nog eens een keertje terug voor een echte rondleiding) en een wandeling langs de kust kwam ook aan dit weekend weer een einde. Ik heb zitten knikkebollen als een malle in de bus, dus slapen zal geen probleem worden.
Volgende week vrijdag viert een van mn huisgenootjes haar verjaardag, dus of ik volgend weekend de puf heb om iets groots te ondernemen...... We gaan het zien!
De groeten en tot Kessemus!
Brelfiets
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
