Oh, Oh, Wellington!

Gidday Mates!

Dit weekend stond in het teken van Wellington, wat ongeveer 2 uur met de bus hier vandaan is. Het eerste reisweekend heb ik het maar rustig aan gedaan. Hopelijk liggen er nog wat verdere trips in het verschiet.
Wellington wordt ook wel de 'windy city' genoemd, maar blijkbaar had iemand de ventilator uitgezet. Een perfect weekend om erop uit te gaan.

Na de busreis was het zaak om naar het Karori Park te gaan. Helaas heb ik daar geen kiwi's gezien, het blijven toch nachtdieren. Wie weet op Kapiti Island nog een keer. Wel een boel andere vogels gezien en vooral gehoord. De Takahe en de Tui zijn toch wel het meest bijzonder denk ik. De eerste is een ontzettend vadsige blauwe kip die niet kan vliegen en bij de ander hangt er een soort zak aan zn kin; natuurlijk is het ook de naam van het bekendste biermerk hier.
De Tuatara is een soort wandelend fossiel, dat zo goed als uitgestorven was. Gelukkig hebben ze hier een soort fokprogramma en als je geluk hebt (yeah!) kun je ze zien in hun natuurlijke omgeving.

Vervolgens was het tijd voor een dikke steak! Al dat vegetarische gedoe bij mn lieve hippies in huis wordt je een keer zat. In het hostel bleek dat mijn kamergenoten voor deze avond die 3 ontzettend aardige Nieuw-Zeelandse 'big mommas' zouden zijn. Veel gelachen, maar volgende keer driemaal Doutzen aub.

Zaterdagavond een verjaardagsfeest van een mede AIESEC'er. Niet te geloven wat voor volk hier rondloopt. Vergeet Salou of Lloret, dit is the place to be! Voor ieder wat wils en voor ieder wat gewilligs ook nog is. Wel jammer dat je voor een flesje Heineken 8 Dollar neertikt, ongeveer 5 euro, dus net zoveel als in pak 'm beet Marmaris. In de bar van het hostel (gekkenhuis) was er wel bier voor 5 bucks, maar de prijs verklaart zich direct na de eerste slok. Bah

Na om een uur of 5 in bed beland te zijn had de planning voor Zondag besloten dat de wekker om 8 uur ging. Maar goed, bijslapen kan altijd nog als je pas om 12.30 naar je werk moet lopen. Wat overigens wel een uurtje duurt, maar zo word ik in ieder geval niet dik(ker.)

Op de planning stonden de Red Rocks, Mount Victoria en Te Papa. Alle drie gehaald en man wat was dat tof. De Red Rocks is maar een klein stukje van een ellenlang pad langs de kust waar je de mooiste dingen tegenkomt, waaronder wilde zeehonden die je op 5 meter afstand kan aanschouwen. Om maar te hopen dat ze niet wakker worden in de tussentijd.

Mount Victoria is gewoon een wijk eigenlijk, maar als je een poosje door de bosjes loopt kom je opeens op een super nice uitkijkpunt over de stad. Van hier was het een kleine 3 kwartier lopen naar Te Papa, het museum over Nieuw-Zeeland. Het ontstaan, de natuur en vooral de mensen. Erg high-tech en veel interactief gedoe. Best knap voor een museum dat gratis is en leeft van donaties.

Aan het einde van de dag had ik er ongeveer 22 kilometer te voet opzitten. Geloof me, dat voel je. Ik was dan ook blij dat ik weer in de bus mocht stappen. Heelhuids aangekomen na een te gek weekend. Ik kon het dan ook niet opbrengen om dit verhaal gisteren te maken, maar dat mag de pret niet drukken.

Over een paar dagen een update over het dagelijks leven hier!