50 Shades of Green.

Is hoe mijn boek over Nieuw Zeeland zou heten als het zou bestaan. Ongelofelijk wat je allemaal ziet in 1 weekend en hoeveel verschillende kleuren groen er bestaan.

Maar goed, om het lezer-vriendelijk te houden zal ik de rest van dit verslag chronologisch houden. Maandag tot en met vrijdag waren niet heel erg interessant. Op het feit na dat ik schijnbaar goed ben in het maken van muffins. Altijd fijn om te weten als ik een keer verdwaal in de jungle. Verder is de werkweek van 45 weer terug naar 25 uur, wat ik met veel plezier heb verwelkomd. Gek genoeg beginnen de kinderen ook een beetje respect voor me te krijgen. Misschien ben ik niet langer 'the new guy.'

Anyway, fast forward naar afgelopen zaterdag. Om 05:00 gaat de wekker om vervolgens om 6 uur aan de trip te beginnen. Op pad met Adolf, Joseph en Heinrich (dit zijn puur willekeurig gekozen fictieve Duitse namen.) Althans 6uur was de afspraak, het hek van hun hostel ging pas om 06.30 open, maar van tevoren checken, ho maar. Niet verwonderlijk dat ze niet door het Russische front kwamen. And Zeir Inglish Iz Alzo Not So Gut. Churchill zou zich een ongeluk hebben gelachen...

Deels door de 'snelwegen,' maar vooral door de prachtige omgeving, waren we pas om half 3 in Rotorua (320km.) Ik vermoed dat er ooit een Hagenees was die riep: 'Rottuh Eierah,' wat later verbasterd is tot Rotorua. Wat een lucht hangt daar zeg. Dit heeft alles te maken met de aardwarmtebronnen en bijbehorende zwavel (waterstofsulfide.) Daarover later meer.

De route leidt je door de bergen die in 1 woord geweldig zijn. Alsof iemand de bergen niet mooi genoeg vond en er daarom maar een heel groot 'pooltafel-kleed' overheen heeft gedrapeerd. Vervolgens reden we over Desert Road (het ziet er inderdaad heel verlaten uit,) waar Mt. Ruapehu opeens opdoemt aan de horizon. Mooi ding, vooral omdat de top nog bedekt was onder een laag sneeuw. Het was precies even helder toen we er langskwamen, maar stervenskoud, dat wel..

Na een aantal haarspeldbochtjes komt Lake Taupo in zicht, waar ik me maandag op heb vermaakt. Veel fotostops langs de rand van het meer, waar achter elke bocht weer wat nieuws te zien is. Halverwege Taupo en Rotorua begint het aardwarmte geweld. Onze eerste stop was Kerosene Creek (bedankt Johan!) Niet bekend bij toeristen, alleen de locals komen er. Een klein beekje met een waterval met ietwat zwavelachtig water. Een heerlijk 38-40 graden dus een heerlijke duik. Denk alleen wel dat mn zwembroek nooit meer hetzelfde zal ruiken...

Dit klinkt al als een hele dag zeker? Nou het was nog geen 2 uur. Dus op naar Rotorua. Om precies te zijn, Te Whakarewarewa, een Maori-dorp met eigen heetwaterbronnen. Eerst een kleine cultuurshow, helaas zonder Haka, gevolgd door een tour door het dorp met uitleg over het vroegere leven en de bronnen. Jammer dat ik daar geen Hangi (google) heb gegeten, maar dat komt vast nog wel.
Ook op deze zaterdag bewaren we het beste tot het laatst. De Kiwi-Experience. Ik kan jullie vertellen, ik heb ze gezien!! Ontzettend geinige beesten, maar zo schuw als de pest. Ik heb volgens mij 1 hele wazige foto (dankzij: fotoverbod/duisternis/snelheid en het feit dat het nachtdieren zijn.) Als het lukt zal ik hem hier uploaden met een plaatje van een kiwi erbij, zodat je zelf kan oordelen.

Eten bij de Japanner en snel terug naar het hostel, naar mn geweldige kamergenoten. 2 Engelse (voor de nieuwsgierigen onder ons, bezette) dames waar ik af en toe geen hout van verstond.

Nog 2 dagen te beschrijven, dus haal de snacks maar van stal.

Zondag moest er weer vroeg opgestaan worden om naar Wai-O-Tapu te gaan. Een park met allerlei bronnen en een geiser die dagelijks uitbarst. De geiser was niet zo heel erg denderend, maar het park des te meer. Nooit geweten dat bomen, heuvels en meren zo interessant konden zijn. Een constante mist (damp van het hete water,) geeft het iets mysterieus en soms zie je de mooiste vlaktes. Hier hebben we ruim 4 uur rondgewandeld. Voor mij was de waterval het hoogtepunt van dit park, maar dezel werd op maandag weer overtroffen..

Dankzij een tip van een Nederlandse man die we tegenkwamen hebben we de rest van de dag doorgebracht in Hamurana Springs. Nog minder mensen dan Kerosene Creek, nog mooier! Niet om te zwemmen, maar om te kijken. Ik denk dat dit de mooiste plek is die ik tot nu toe hier of misschien wel ooit heb gezien. Onwijs veel rust straalt het uit. Kraakhelder water, bomen die er al honderden jaren staan. Moeilijk te beschrijven hoe je het ervaart, dus ik zal de foto's laten spreken als ik er weer ben.

Deze avond een Indiase curry naar binnen gewerkt, die ze Mild noemden. Ik vraag me af hoeveel eetlepels magma er in de hete curry gaan?

Daarna meteen naar bed, omdat de wekker om 06.30 gaat op maandag. Een volle dag, die ons naar Taupo brengt en vervolgens weer naar huis. Ik had de maandag overigens vrij in verband met de Dag van de Arbeid, die hier niet op 1 mei, maar op de 4e maandag van oktober wordt gevierd.

Eerste stop, Hoka Falls. Wat een geweld is dat zeg, voor zo'n klein dingetje. Net als bij al het andere maakt de natuur eromheen het helemaal compleet. Schitterend hoe de waterval terecht komt in een soort natuurlijk opvangbassin om vervolgens rustig verder te kabbelen in een riviertje. Per seconde valt er minstens de inhoud van 1 olympisch zwembad naar beneden dus de volle schuimkop aan het eind ziet er echt heel tof uit..

Een bezoek aan Taupo is niet compleet zonder een 'cruise' op Lake Taupo. Een vulkanisch meer op de top van een krater is dat overigens. Een klein oud bootje, een replica van een stoomschip, zou ons langs de kust varen met uitzicht op de luxe wijken van Taupo, de prachtige beboste bergen en uiteindelijk bij een aantal Maori 'wall-carvings' (rots-etsen?) een fotostop maken.
Lachen man. Vakantiehuizen van de Rich and Famous zijn hier eerder regel dan uitzondering. Je vaart langs mooie baaitjes en heilig Maori-land. Nadat mn chocomel inwendig een milkshake was geworden, kwamen we aan bij de etsen. Ontzettend mooi en gedetailleerd; natuurlijk heeft elk detail zijn eigen betekenis die ik nog even na moet zoeken.
Ik vraag me af hoe ze dit zo geweldig maken terwijl je niet echt een ladder in de zee of de rotsen ervoor kan zetten.
Met de wind in de rug waren we snel terug in de haven en even dacht ik dat de rit naar huis al begon, maar niets was minder waar. Het laatste gedeelte was een bezoek aan de 'maankraters.' Grote heetwaterbronnen wederom. Dit keer met veel meer landschap en natuur er omheen. Hoop dat dit weer een paar mooie landschapsfoto's heeft opgeleverd. Dat zal de komende dagen blijken...

Inmiddels is het maandagnacht; ik ben 800 kilometer, 800 foto's en een paar honderd dollar verder, maar dat was het dubbel en dwars waard. Echt een onvergetelijke ervaring! Net als de rest van mn reis overigens.
Komend weekend waarschijnlijk wat rustiger aan, maar natuurlijk wel een verslag!

Haera Ra!
Brelfiets